ကန္ေတာ့ပြဲ ကန္ေတာ့သည္ဟူေသာအသုံးအႏူန္းသည္လူတုိင္းပါးစပ္ဖ်ားတြင္အျမဲေျပာေနၾကသည္။ ဘုရားကန္ေတာ့မလုိ႔၊ ဘုန္းႀကီးကန္ေတာ့မလုိ႔၊ မိဘဆရာသမားကန္ေတာ့မလုိ႔၊ နတ္ကန္ေတာ့မလုိ႔၊ စသည္ျဖင့္ အမ်ဳိးအစားမ်ားစြာရွိသည္။ ကန္ေတာ့ပြဲမ်ားစြာထဲတြင္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား၏ ဘုရားစင္ ဘုရားခန္းေရွး၌ ဘုရားပြဲ တရားပြဲ သံဃာပြဲ သာသနာပြဲစသည္ျဖင့္ ကန္ေတာ့ပြဲေတြထုိးေလ့ရွိသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ကန္ေတာ့ပြဲထုိးပါသနည္းဟုေမးလွ်င္ မ်ားေသာအားျဖင့္ေျဖၾကသည္မွာ စီပြားလာဘ္ ဘာဘတက္ဖုိ႔၊ ရာထူးတုိးဖုိ႔စသည္ျဖင့္ေျပာတတ္ၾကသည္။ သည္လုိကန္ေတာ့ပြဲထုိးျခင္းသည္ ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာႏွင့္အပ္စပ္ပါသလားစသည္ျဖင့္ေမးျမန္းၾကသည္။ မအပ္စပ္ပါဟုေျဖလုိပါသည္။ သည္ေနရာ၌ ကန္ေတာ့ပြဲဟူေသာစကားကုိစိတ္ျဖာၾကည့္လွ်င္ ကန္ေတာ့+ပြဲ ဟူေသာစကား ၂ လုံးရွိ သည္။ ကန္ေတာ့စကားသည္ အျပစ္ရွိကေျပေပ်ာက္ေစရန္၊ အျပစ္မရွိကလည္းကုသုိ္လ္ရေစရန္ျပဴလုပ္ ၾကသည့္အေလ့အထတခုျဖစ္သည္။ ဘုရားလက္ထက္က ေသာေရယ်သူေဌးသားသည္ျမစ္ဆိပ္မွ အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္ ေရခ်ဳီးျပီး၌ျပန္လာစဥ္ ၾကည္ညဳိဖြယ္ရာရုပ္အဆင္းအဂၤါအလြန္သပၸါယ္ေသာ ရဟႏၱာအရွင္မဟာကစၥည္းမေထရ္ကုိျမင္သျဖင့္ သည္ရဟန္းသည္ အလြန္ေခ်ာေမာလွပေပသည္ ငါ့မိန္းမသာျဖစ္လွ်င္ သိတ္ေကာင္းမွာပဲဟု စိတ္ထဲကျပစ္မွားမိသည္။ သည္မေနာကံအျပစ္ေၾကာင့္ မိ္န္းမဘ၀ကိုေျပာင္းသြားသည္။ ေသာေရယ်သည္ရွက္လြန္းေသာေၾကာင့္အျခားအရပ္သုိ႔ထြက္ေျပးျပီး ထုိအရပ္မွာပင္မိန္းမဘ၀ျဖင့္အိမ္ေထာင္က်ကာ သားသမီးသုံးေယာက္ရရွိခဲ႔သည္။ တေန႔သ၌ ေသေရယ်ေနထုိင္ေသာအရပ္သုိ႔ အရွင္မဟာကစၥည္းမေထရ္ၾကြလာရာ ေသာေရယ်အမ်ဳိးသမီးသည္ ကန္ေတာ့ေတာင္းပန္ရာ ေယာက်္ားဘ၀ျပန္ရခဲ႔သည္။ ရြာတရြာထဲတြင္ ရဟႏၱာမေထရ္ႀကီးႏွင့္ ရဟန္း ငယ္တုိ႔ဆြမ္းခံၾကြရာ ယာဂုပူပူရေသာအခါ ရဟႏၱာမေထရ္ႀကီးမွာ ေလနာေရာဂါထေသာေၾကာင့္ သစ္တုံးေပၚအျမန္ထုိင္လွ်က္ဘုန္းေပးေတာ္မူသည္။ ရဟန္းငယ္က သည္ရဟန္းအုိႀကီးစာပဲစာႏုိင္လြန္း သည္ဟုစိတ္ထဲကျပစ္မွားမိသည္။ သည္တြင္ ရဟႏၱာမေထရ္ႀကီးကသိေတာ္မူေသာေၾကာင့္ ရဟန္း ငယ္အားသင္ ဘယ္အဆင့္ေရာက္ျပီနည္းေမး၏။ တပည့္ေတာ္ ေသာတပန္ပါဟု ေလ်ာက္ေသာ္ သင္ ေရွးဆက္အားမထုတ္နဲ႔ေတာ့ဟုမိန္႔ေတာ္မူသည္။ ရဟန္းငယ္ကသူျပစ္မွားမိေသာအျပစ္သည္ မဂ္ဖုိလ္ ကုိတားေနျပီးဟုသိေသာေၾကာင့္ ရဟႏၱာမေထရ္ႀကီးအား ကန္ေတာ့ေတာင္းပန္မွေျပေပ်ာက္ေလ သည္။ မိမိထက္အသက္သိကၡာဂုဏ္၀ါႀကီးျမတ္ေသာသူတုိ႔အား ကန္ေတာ့လွ်င္အက်ဳိး ၄ မ်ဳိးရရွိသည္။အသက္ရွည္ျခင္း၊ အဆင္းလွျခင္း၊ ခ်မ္းသာျခင္း၊ ခြန္အားႀကီးျခင္းဟူေသာ ေကာင္းက်ဳိးေလးမ်ဳိး တုိ႔ျဖစ္သည္။
ပြဲ-ဟူသည္မွာ ေလာကီအစီအရင္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ဘုရားပြဲ၊ တရားပြဲ၊ သံဃာပြဲ၊ ၀ိဇၹာဓိုရ္ပြဲ၊ မဟာလာဘံလာဘ္ဖြင့္ပြဲ၊ ဓနသိဒၶိပြဲ၊ စန္းလာဘ္ဖြင့္ပြဲ၊ မဟာေဇယ်ံပြဲ၊ အေနကဇာတင္ပြဲ၊ အနႏၱငါးပါးပြဲစသည္ျဖင့္မ်ားစြာရွိ၏။ ဤေနရာတြင္ ေလာကီပြဲမ်ားကိုမဆိုလိုပါ။ ဘုရားစင္ေရွ႕ေရာက္ လာေသာပြဲမ်ားကိုသာစိစစ္ပါမည္။ယင္းကန္ေတာ့ပြဲမ်ားတြင္ အုန္းသီးတစ္လုံး၊ ငွက္ေပ်ာသီး သုံးဖီး(သို႔)ငါးဖီး၊ ကြမ္းယာ၊ သေျပပန္း၊ ဆီးမီးတိုင္ႏွင့္ အျခားလွဴဖြယ္မ်ား ပါ၀င္သည္။
ပြဲထိုးပုံနည္းစနစ္မွာ အုန္းသီးၾကြက္ၿမီးကို ဘုရားဘက္သို႔ လွည့္ထားရမည္။ ကြမ္းယာကို လက္၀ဲဘက္ကအရင္ေခါက္၊ ၿပီးမွလက္ယာဘက္က ေခါက္ရသည္။ အေခါက္ကို အုန္းသီးဘက္လွည့္၌ ညွပ္ရသည္။ ငွက္ေပ်ာငါးဖီးထိုးလွ်င္ ေအာက္ဆုံးတြင္ ႏွစ္ဖီးကို အညွာခ်င္းဆိုင္ထားၿပီး ယင္းအေပၚမွ အုန္းသီးကို ထားရမည္။ က်န္သုံးဖီးမွာ အုန္းသီးကို ရံထားရသည္။ အုန္းၾကြက္ၿမီးကို ဘုရားရွင္ဘက္ လွည့္ထားရမည္။ ယင္းသုိ႔ထိုးမွ သိဒၶိေျမာက္သည္ဟု ဆိုသည္။ ေလာကီအစီအရင္ ေလာကီ ယုံၾကည္မႈကို မေ၀ဖန္လိုပါ။ သာသနာအတြက္ အပ္စပ္ထိုက္တန္မႈရွိမရွိကိုသာ ေ၀ဖန္လိုပါသည္။
ယင္းတို႔လွဴေသာပစၥည္းမ်ားတြင္အုန္းသီးငွက္ေပ်ာသီးမ်ားသည္ ယာ၀ကာလိကေဘာဇဥ္အမ်ဳိးအစား ျဖစ္၍ နံနက္ပိုင္းတြင္သာ ကပ္လွဴေကာင္းသည္။ အလွဴခံသူကလည္း နံနက္ပိုင္းတြင္သာ အလွဴခံၿပီး နံနက္ပိုင္းတြင္သာ သုံးေဆာင္ေကာင္းသည္။ ဆြမ္းေတာ္ကပ္သလို မြန္းတည့္လွ်င္ စြန္႔ပစ္သင့္ပါသည္။ သို႔မွသာ သကၠစၥဒါန=ရုိရုိေသေသ လွဴရာေရာက္သည္။ ယခုမူ တစ္ခါပြဲထိုးထားလွ်င္ ခုနစ္ရက္ခုနစ္လီ ၾကာတတ္သည္။ ငွက္ေပ်ာသီးဆိုသည္မွာ အမွည့္ကို စားရေသာ အသီးျဖစ္သည္။ ပြဲထိုးသူမ်ားသည္ စားမရေသးသည့္ ငွက္ေပ်ာသီးစိမ္းမ်ားကိုသာ ရတနာသုံးပါးအတြက္ လွဴဒါန္းၿပီး မွည့္၀င္းကာ စားလို႔ရႏိုင္သည့္အခ်ိန္တြင္ ျပန္ယူသြားၾကသည္။ ဘုရားေရွ႕တြင္ငွက္ေပ်ာသီးအုပ္သလို ျဖစ္ေနသည္။ မအပ္စပ္မျဖစ္သင့္ပါ။အုန္းသီးသည္ အပင္ျပန္ေပါက္ႏိုင္ေသာ ဗီဇဂါမ္ပစၥည္းျဖစ္သည္။ အလုံးလိုက္ မကပ္ေကာင္းသလို၊ အလုံးလိုက္တိုက္ရုိက္အလွဴ မခံေကာင္းပါ။ ခြဲစိတ္ၿပီးမွကပ္ျခင္း၊ အပင္ျပန္ မေပါက္ႏိုင္ေအာင္ဖ်က္ဆီးၿပီးမွ ကပ္ျခင္းတို႔သည္သာအပ္စပ္ပါသည္။
ကြမ္းယာကိုမူ ဘုရားရွင္သုံးေဆာင္သည္ဟု ပိဋကတ္၌လည္း မေတြ႕ဖူး၊ ပညာရွိစကားလည္း မၾကားဖူးပါ။ ထိုသို႔ေသာ မအပ္စပ္သည့္ လွဴဖြယ္၀တၳဳမ်ားကို ဘုရားရွင္တို႔ အလွဴမခံပါ။
တစ္ခါက သုဘဒၵရဟန္းႀကီးတို႔ သားအဖသည္ ဘုရားရွင္အား ဆြမ္းလွဴဒါန္းလိုသျဖင့္ ရဟန္းဘ၀ျဖင့္ ဆတၱာသည္လုပ္၍ ေငြရွာ၏။ ရလာေသာ ေငြျဖင့္ ဘုရားအမွဴးရွိေသာ သံဃာေတာ္မ်ားအား ဆြမ္းကပ္၏။ မအပ္စပ္ေသာနည္းျဖင့္ရွာေဖြလွဴဒါန္း ျခင္းေၾကာင္း ဘုရားရွင္က အလွဴခံေတာ္မမူေပ။ ယေန႔ေခတ္ကန္ေတာ့ပြဲမ်ားကိုလည္း မအပ္စပ္သျဖင့္ ဘုရားရွင္အလွဴခံမည္မဟုတ္္ေပ။
သိဒၶိဟူသည္မွာ ၿပီးေျမာက္ျခင္းဟု အဓိပၸာယ္ရ၏။ ဘုရားရွင္အလွဴမခံသျဖင့္ လွဴဒါန္းျခင္းကိစၥကား ၿပီးေျမာက္ႏိုင္မည္မဟုတ္ေပ။ ဒါနသိဒၶိမေျမာက္ႏိုင္သျဖင့္ ဒါနေၾကာင့္ရလာမည့္ အက်ဳိးလည္း ရႏိုင္မည္မထင္ပါ။ ေလာကီနည္းျဖင့္ သိဒၶိေျမာက္ႏိုင္မည္ဟု ယုံၾကည္လွ်င္ကား မေ၀ဖန္လိုပါ။ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ ဤစနစ္ယုံၾကည္ခ်က္ကိုအေျခခံေသာကန္ေတာ့ပြဲကား ဘယ္လိုမွ မအပ္စပ္ပါ။
ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္အလွဳခံဘုဥ္းေပးသုံးေဆာင္ေကာင္းေသာအခ်ိန္ကာလမ်ား
ယာ၀ကာလိက-ေဘာဇဥ္ ၅ပါး၊ ခဲဖြယ္ ၁၂ ပါး သစ္ႀကီး ၉ပါး။
ယာမကာလိက-အေဖ်ာ္-သစ္သီးေဖ်ာ္ရည္
သတၱာဟကာလိက-ေထာပတ္ တင္လဲ ပ်ား ဆီဦး
ယာ၀ဇီ၀က- အသက္ရွိသမွ်ကာလပတ္လုံးသုံးစြဲႏုိင္ေသာ ေဆးစသည္။
ပြဲထိုးပုံနည္းစနစ္မွာ အုန္းသီးၾကြက္ၿမီးကို ဘုရားဘက္သို႔ လွည့္ထားရမည္။ ကြမ္းယာကို လက္၀ဲဘက္ကအရင္ေခါက္၊ ၿပီးမွလက္ယာဘက္က ေခါက္ရသည္။ အေခါက္ကို အုန္းသီးဘက္လွည့္၌ ညွပ္ရသည္။ ငွက္ေပ်ာငါးဖီးထိုးလွ်င္ ေအာက္ဆုံးတြင္ ႏွစ္ဖီးကို အညွာခ်င္းဆိုင္ထားၿပီး ယင္းအေပၚမွ အုန္းသီးကို ထားရမည္။ က်န္သုံးဖီးမွာ အုန္းသီးကို ရံထားရသည္။ အုန္းၾကြက္ၿမီးကို ဘုရားရွင္ဘက္ လွည့္ထားရမည္။ ယင္းသုိ႔ထိုးမွ သိဒၶိေျမာက္သည္ဟု ဆိုသည္။ ေလာကီအစီအရင္ ေလာကီ ယုံၾကည္မႈကို မေ၀ဖန္လိုပါ။ သာသနာအတြက္ အပ္စပ္ထိုက္တန္မႈရွိမရွိကိုသာ ေ၀ဖန္လိုပါသည္။
ယင္းတို႔လွဴေသာပစၥည္းမ်ားတြင္အုန္းသီးငွက္ေပ်ာသီးမ်ားသည္ ယာ၀ကာလိကေဘာဇဥ္အမ်ဳိးအစား ျဖစ္၍ နံနက္ပိုင္းတြင္သာ ကပ္လွဴေကာင္းသည္။ အလွဴခံသူကလည္း နံနက္ပိုင္းတြင္သာ အလွဴခံၿပီး နံနက္ပိုင္းတြင္သာ သုံးေဆာင္ေကာင္းသည္။ ဆြမ္းေတာ္ကပ္သလို မြန္းတည့္လွ်င္ စြန္႔ပစ္သင့္ပါသည္။ သို႔မွသာ သကၠစၥဒါန=ရုိရုိေသေသ လွဴရာေရာက္သည္။ ယခုမူ တစ္ခါပြဲထိုးထားလွ်င္ ခုနစ္ရက္ခုနစ္လီ ၾကာတတ္သည္။ ငွက္ေပ်ာသီးဆိုသည္မွာ အမွည့္ကို စားရေသာ အသီးျဖစ္သည္။ ပြဲထိုးသူမ်ားသည္ စားမရေသးသည့္ ငွက္ေပ်ာသီးစိမ္းမ်ားကိုသာ ရတနာသုံးပါးအတြက္ လွဴဒါန္းၿပီး မွည့္၀င္းကာ စားလို႔ရႏိုင္သည့္အခ်ိန္တြင္ ျပန္ယူသြားၾကသည္။ ဘုရားေရွ႕တြင္ငွက္ေပ်ာသီးအုပ္သလို ျဖစ္ေနသည္။ မအပ္စပ္မျဖစ္သင့္ပါ။အုန္းသီးသည္ အပင္ျပန္ေပါက္ႏိုင္ေသာ ဗီဇဂါမ္ပစၥည္းျဖစ္သည္။ အလုံးလိုက္ မကပ္ေကာင္းသလို၊ အလုံးလိုက္တိုက္ရုိက္အလွဴ မခံေကာင္းပါ။ ခြဲစိတ္ၿပီးမွကပ္ျခင္း၊ အပင္ျပန္ မေပါက္ႏိုင္ေအာင္ဖ်က္ဆီးၿပီးမွ ကပ္ျခင္းတို႔သည္သာအပ္စပ္ပါသည္။
ကြမ္းယာကိုမူ ဘုရားရွင္သုံးေဆာင္သည္ဟု ပိဋကတ္၌လည္း မေတြ႕ဖူး၊ ပညာရွိစကားလည္း မၾကားဖူးပါ။ ထိုသို႔ေသာ မအပ္စပ္သည့္ လွဴဖြယ္၀တၳဳမ်ားကို ဘုရားရွင္တို႔ အလွဴမခံပါ။
တစ္ခါက သုဘဒၵရဟန္းႀကီးတို႔ သားအဖသည္ ဘုရားရွင္အား ဆြမ္းလွဴဒါန္းလိုသျဖင့္ ရဟန္းဘ၀ျဖင့္ ဆတၱာသည္လုပ္၍ ေငြရွာ၏။ ရလာေသာ ေငြျဖင့္ ဘုရားအမွဴးရွိေသာ သံဃာေတာ္မ်ားအား ဆြမ္းကပ္၏။ မအပ္စပ္ေသာနည္းျဖင့္ရွာေဖြလွဴဒါန္း ျခင္းေၾကာင္း ဘုရားရွင္က အလွဴခံေတာ္မမူေပ။ ယေန႔ေခတ္ကန္ေတာ့ပြဲမ်ားကိုလည္း မအပ္စပ္သျဖင့္ ဘုရားရွင္အလွဴခံမည္မဟုတ္္ေပ။
သိဒၶိဟူသည္မွာ ၿပီးေျမာက္ျခင္းဟု အဓိပၸာယ္ရ၏။ ဘုရားရွင္အလွဴမခံသျဖင့္ လွဴဒါန္းျခင္းကိစၥကား ၿပီးေျမာက္ႏိုင္မည္မဟုတ္ေပ။ ဒါနသိဒၶိမေျမာက္ႏိုင္သျဖင့္ ဒါနေၾကာင့္ရလာမည့္ အက်ဳိးလည္း ရႏိုင္မည္မထင္ပါ။ ေလာကီနည္းျဖင့္ သိဒၶိေျမာက္ႏိုင္မည္ဟု ယုံၾကည္လွ်င္ကား မေ၀ဖန္လိုပါ။ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ ဤစနစ္ယုံၾကည္ခ်က္ကိုအေျခခံေသာကန္ေတာ့ပြဲကား ဘယ္လိုမွ မအပ္စပ္ပါ။
ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္အလွဳခံဘုဥ္းေပးသုံးေဆာင္ေကာင္းေသာအခ်ိန္ကာလမ်ား
ယာ၀ကာလိက-ေဘာဇဥ္ ၅ပါး၊ ခဲဖြယ္ ၁၂ ပါး သစ္ႀကီး ၉ပါး။
ယာမကာလိက-အေဖ်ာ္-သစ္သီးေဖ်ာ္ရည္
သတၱာဟကာလိက-ေထာပတ္ တင္လဲ ပ်ား ဆီဦး
ယာ၀ဇီ၀က- အသက္ရွိသမွ်ကာလပတ္လုံးသုံးစြဲႏုိင္ေသာ ေဆးစသည္။
No comments:
Post a Comment